آیین نامه ها

این استاندارد شامل ضوابط ارزیابی لرزه ای و بهسازی ساختمانها میباشد. ارزیابی لرزه ای بنا به تعریف پروسه ای است که دربرگیرنده ارزیابی آسیب ها و نواقصی در ساختمان است که مانع دستیابی سازه به سطح عملکرد مطلوب تعیین شده می شوند. بهسازی لرزه ای معرف کارها و روشهائی است که با برطرف ساختن نواقص و ایرادات سازه ای و غیر سازه ای اجزای ساختمان، باعث بهبود سطح عملکرد ساختمان و رسیدن به عملکرد خواسته شده می شوند.

استاندارد ASCE41-17 نسل جدید آئین نامه های ارزیابی آسیب پذیری و بهسازی لرزه ای ساختمانها میباشد که سطوح عملکردی را برای ساختمانهای موجود و ساختمانهای جدید، جداگانه تعریف میکند. سطوح خطر سازه های موجود شامل دو سطح BSE-1E با دوره بازگشت 225 سال و BSE-2E با دوره بازگشت زلزله 975 سال میباشند در حالیکه سطوح خطر ساختمانهای جدید شامل دو سطح خطر زلزله BSE-1N بادوره بازگشت 475 سال و BSE-2N با دوره بازگشت 2475 سال میباشد.

این استاندارد شامل 18 فصل و سه پیوست میباشد که توضیحات تفصیلی این فصول و پیوستها در بخش تفسیر آئین نامه (Commentary) آمده است. فصل اول شامل توضیحات عمومی و فصل دوم شامل سطوح عملکرد و سطوح خطر لرزه ای میباشد.  فصل سوم دربرگیرنده الزامات ارزیابی و بهسازی لرزه ای میباشد. فصول چهارم تا ششم آئین نامه شامل ارزیابی در سطوح و لایه های مختلف (Tier1, Tier2 and Tier3) میباشد. فصل هفتم اختصاص به روشهای تحلیل و معیارهای پذیرش دارد. فصل هشتم شامل پی و خطرات ساختگاهی میباشد. فصول نهم و دهم و یازدهم شامل ضوابط مدلسازی و معیارهای پذیرش ساختمانهای فلزی، بتنی و مصالح بنایی میباشد که در واقع قسمت اصلی این آئین نامه بوده و پارامترهای مدلسازی معرفی شده در آن منبع اصلی جهت معرفی رفتار پلاستیک اعضا در آنالیزهای غیرخطی میباشد. فصل دوازدهم اختصاص به سازه های سبک چوبی دارد. فصل سیزدهم اختصاص به اجزای غیر سازه ای معماری، تاسیسات مکانیکی و تاسیسات برقی دارد. فصل چهاردهم مربوط به سازه های جداسازی شده و فصل پانزدهم اختصاص به سازه های دارای تجهیزات اتلاف انرژی (میراگر) دارد. فصل شانزدهم اختصاص به ضوابط ارزیابی لرزه ای و بهسازی دیوارهای بنایی غیر مسلح دارد. فصل هفدهم شامل چک لیستهای ارزیابی در سطح 1 (Tier 1) میباشد و فصل هجدهم شامل مراجع این استاندارد میباشد.