جداگرهای لرزه ای باعث ارتقای عملکرد لرزه ای سازه و کاهش فوق العاده خسارت در سازه می‌شوند و ساکنین و تجهیزات داخل ساختمان نیز به مراتب سطح بالاتری از ایمنی در مقابل زلزله را تجربه می‌کنند.
جداسازهای لرزه‌ای جایگزین اتصال صلب ساختمان به تکیه‌گاه آن یعنی زمین می شوند. جداگرهای لرزه ای اتصالی انعطاف پذیر و مقاوم را در برابر زلزله بوجود می آورند که باعث تمرکز جابه‌جایی ساختمان در تراز جداسازی شده و در عوض از جابجایی طبقات سازه در زلزله کاسته میگردد.
همچنین در سازه های کوتاه با افزایش پریود باعث کاهش نیروی وارده و برش پایه سازه و همچنین شتاب وارده در زلزله می شود.
مجموعه این عوامل در طراحی سازه باعث کاهش انرژی ورودی به سازه و در نتیجه کاهش خسارات وارده به ساختمان در زلزله میگردد.
در مورد سازه های بلند استفاده از این روش با حساسیتها و پیچیدگیهایی همراه است که لازم است طراحان تخصص و توجه ویژه ای برای طراحی ایمن این نوع سازه ها به خصوص در نواحی نزدیک به گسل و یا در خاکهای نرم در مقابل زلزله های قوی دوردست داشته باشند.